''Κι όμως το πιο γλυκό βιολί...

... το παίζει ο θάνατος '',έλεγε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου στον Βραχνό Προφήτη
(ποίηση του Χρήστου Μπράβου)

Death Take Your Fiddle λέει ασθμαίνοντας και ο Jason Pierce των Spiritualized στο καλύτερο ίσως τραγούδι από το νέο album Α + Ε ...

Rockist Chair

Στη μάρμιτα του ροκισμού-η μετάφραση δική μου- έπεσε ο Noel Gallagher των Oasis ,δηλώνοντας ότι η επιλογή του Jay -Z ως headliner στο φεστιβάλ του Glastonbury ήταν λανθασμένη.Και γιατί ;Μα επειδή δεν είναι ροκ ( = λευκο κιθαριστικό συγκρότημα που κατα προτίμησιν δηλώνει ως επιρροή τους Oasis).

Σύμφωνα με έναν ευρύ ορισμό -κοιτάξτε και στη wikipedia - rockism είναι η θεώρηση του κλασσικού ροκ ως αυθεντικού και η απόρριψη των υπολοίπων μουσικών ειδών ως fake.Παρόμοιες μουσικές επιλογές των ακροατών του είχαν αγανακτήσει τον θρυλικό μουσικό παραγωγό John Peel,έτσι ώστε να διακόψει για ένα διάστημα τις επετειακές εκπομπές του στο τέλος κάθε χρονιάς, και μάλλον φταίνε για το γεγονός ότι οι Oasis έχουν να βγάλουν album που να ακούγεται από το Morning Glory.Παρ 'ολα αυτά ίσως δεν έπρεπε να είχα πουλήσει το Be Here Now, καθώς είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα συγκροτήματος σε εγωκεντρική (και ναρκωτική) παρακμή -επίσης αν αποφασίσεις να ''θάψεις'' το μπάσο ,φρόντισε τουλάχιστον να είσαι οι White Stripes...

To λογοπαίγνιο -λέμε τώρα- στον τίτλο του post είναι μια αναφορά στο b-side των Oasis Rocking Chair.Η ηχητική ομοιότητα με το What the World Needs Now is Love του Burt
Bacharach είναι φυσικά τυχαία ...

Και μιας και αναφερθήκαμε στον Jay-Z εδώ ένα από τα καλύτερα videos (και τραγούδια) των τελευταίων χρόνων.

Θα κάνω post για το Post !

Η αναφορά στο Post της Bjork γίνεται με αφορμή το tribute που έκανε το μουσικό site stereogum στο album -χαίρομαι που μου κάνετε αυτή την ερώτηση,θα έλεγε κάποιος-όπου διάφορα συγκροτήματα όπως οι Liars ή
ο(ι) Atlas Sound αναλαμβάνουν να το διασκευάσουν.
Το αποτέλεσμα έχει ενδιαφέρον,αν και θα προτιμούσα,για παράδειγμα,τους Nine Inch Nails στο Army of Me ,τη Joanna Newsom στο Hyperballad ή την Amy Winehouse στο Ιt 's oh So Quiet.
To Post,πέρα από τη συναισθηματική αξία που έχει για μένα ,αφού είναι ένα από τα πρώτα albums που αγόρασα-και μάλιστα σε κασσέτα*- είναι ίσως και το καλύτερό της,αν και ο συναγώνισμος με την υπόλοιπη δισκογραφία της είναι μεγάλος.
H πολύχρωμη φωτογραφία του εξωφύλλου προ'ι'δεάζει για το περιεχόμενο και η Bjork καταφέρνει να βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα στην pop και τον πειραματισμό.
Σε κατάλληλο timing έρχεται και το τυπικά εντυπωσιακό video-clip για το τραγούδι Wanderlust.Η τρισδιάστατη εκδοχή εδώ .

* οι νεότεροι που δεν ξέρουν τί είναι η κασσέτα ας απευθυνθούν στη wikipedia - ξαφνικά νιώθω πολύ γέρος...

Η μορφή της Jazz που θα έρθει

...στην Ελλάδα- καλώς εχόντων των πραγμάτων-στις 11 Ιουλίου.

Ο λόγος για τον Ornette Coleman,ένα πραματικό θρύλο όχι μόνο για τη jazz,αλλά και τη μουσική γενικότερα,ακόμα και για κάποιον σαν εμένα που τα jazz ακούσματά του είναι εκλεκτικά(= έχω καμιά δεκαριά jazz albums).