Ό,τι και να πει κανείς για την ηγεμονική εμφάνιση του Bob Dylan στη Μαλακάσα είναι λίγο ... Θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για τον ίδιο το Dylan, ευδιάθετο, με το χαμόγελο της γάτας του Cheshire, να συνεχίζει on the road αφού αυτό ξέρει και θέλει να κάνει (εξάλλου, αν δεν κάνω λάθος, πρίν από την έναρξη της συναυλίας ακουγόταν από τα μεγάφωνα η ηχητική έκδοση του βιβλίου του Kerouac ), το γεγονός ότι τραγούδια σαν το ταπεινό Honest with me δεν υστέρησαν σε σύγκριση με τα υπόλοιπα κλασσικά, τη σφιχτοδεμένη μπάντα με τον Robbie Robertson - lookalike κιθαρίστα Charlie Sexton ...
Τί σημασία έχουν, πραγματικά, μερικές αδύναμες φωνητικές χορδές όταν αντικρύζεις την Ιστορία ;
Η παρούσα ανάρτηση απορρέει από ηθική υποχρέωση του blog να ενημερώσει το φιλόμουσο κοινό, γιατί αν διάβαζες τα έγκυρα μουσικο -εναλλακτικά πόρταλ θα νόμιζες ότι τα απόλυτα μουσικά γεγονότα της ημέρας ήταν οι Black Heart Procession και οι Thievery Corporation - άτιμες χορηγίες ...
