Εντάξει, μπορεί να μην ήταν ακριβώς αριστούργημα,αλλά το γενικό θάψιμο για την ταινία Once in a Lifetime του Γιάννη Πετρίδη κάπως με ξένισε.
Όσο για το ''λεπτό ζήτημα'' της διπλής ενασχόλησης του Γιάννη Πετρίδη με τη Virgin και το Ποπ + Ροκ που αναφέρει η κριτική στη Lifo και τις υπόνοιες αλληλοεξάρτησης, μάλλον το αντίθετο συνέβαινε: οι Smashing Pumpkins,πχ, δεν μπήκαν στο εξώφυλλο όταν το άξιζαν περισσότερο απ' όλους,ούτε οι Rolling Stones την εποχή της συναυλίας στην Αθήνα, ενώ δε
νομίζω ότι το να βάλεις στο εξώφυλλο τα Ξύλινα Σπαθιά και τις Τρύπες το 1996-97 είναι ακριβώς ξεδιάντροπη διαφήμιση ...
Αυτό που μου έμεινε επίσης ήταν το σχόλιο γνωστού μουσικογραφιά και blogger ότι η ενασχόληση με κάποιο cult όπως η μουσική ή ο κινηματογράφος απορρυθμίζει την προσωπική σου ζωή (για ποιόν χτυπά η καμπάνα ;).Kαι ότι κάποτε θα ήθελα να αποσυρθώ στο Big Sur ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου