Αυτός ο κρετίνος ο Perry Como...

Πλήρης συγκινήσεων η αφιερωμένη στο Νίκο Νικολα'ί'δη βραδιά της Δευτέρας στο Gagarin με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του ''Μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα''

Οπως ήταν αναμενόμενο,την παράσταση έκλεψαν τα κουρέλια,που όντως τραγουδούσαν ακόμα,με αποκορύφωμα την παρουσία της Ρίτας (στη φωτο σε μια κάποια μεταμφίεση)που μετά από 30 χρόνια φαίνεται πως ακολουθεί την προσωπική της (αλκοολική) μυθολογία-όποιος ήταν εκεί καταλαβαίνει...

''Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα...'' εξακολουθούν να είναι η αγαπημένη μου ταινία του Νικολα'ί'δη,αν και έτσι αδικώ την ''Πρωινή Περίπολο'' και τη ''Γλυκειά Συμμορία''.Ισως είναι αυτή η αίσθηση νοστάλγιας που σε συγκινεί χωρίς να γίνεται μελό όπως σε μετριότητες τύπου ''Peppermint'' ή ''Πολίτικη Κουζίνα'',ίσως η στυλιζαρισμένη φωτογραφία,ίσως οι φοβερές ατάκες που δικαιολογημένα απέκτησαν cult status...

'Οταν ο Χρήστος Βαλαβανίδης υποστήριξε ότι ο Νικολα'ί'δης είναι ο καλύτερος 'Ελληνας σκηνοθέτης,εγώ δε θα μπορούσα παρά να συμφωνήσω (αν και οι γραφικοί που χαρακτήριζαν τις ταινίες του ''κόπρο'' και οι ''θεωρητικοί της αριστεράς'' που ζούσαν για άλλη μια ταινία για τον εμφύλιο ίσως είχαν διαφορετική άποψη...)

Ενα post για την 35χρονη...

... Cat Power,προσπαθώντας ακόμα να αποφασίσω αν το εξώφυλλο του νέου album με τις διασκευές είναι pop art με αναφορά στον Andy Warhol,ή pop tart με αναφορά σε κάποια ξεχασμένη τραγουδίστρια από τα 80s (το εντελώς kitch εξώφυλλο του ''The Greatest'' δεν ξεχνιέται εύκολα...).

Σε καθαρά μουσικό επίπεδο ,πάντως,οι πρώτες εντυπώσεις είναι θετικές ,αφού όχι μόνο αποφεύγει την παγίδα του ξενοδοχο-τουριστικού,αλλά καταφέρνει να διασκευάσει αξιοπρεπώς και Billie Holiday στο highlight ,ίσως,του album ''Don't Explain'' (αν και σε κάποια κομμάτια η μπαρουτοκαπνισμένη μπάντα του προηγούμενου δίσκου θα ταίριαζε μάλλον περισσότερο...)

Wyatting...

Tο ''Comicopera'' του Robert Wyatt ήταν το album της χρονιάς για το περιοδικό Wire αλλά και για τους συμμετέχοντες στο δημοψήφισμα του
Vinyl Microstore,αλλά απ' ότι φαίνεται one man's (music) food is another man's poison...

Διαβάζοντας πριν από καιρό οτι o όρος ''Wyatting'' υποδηλώνει την επιτηδευμένη επιλογή ''δύσκολης'' ή avant-garde μουσικής,είτε για να φέρεις στα όρια του τον τύπο που θελει να ακούσει το ''Αnother Βrick in The Wall'',είτε για περισσότερο χρηστικούς λόγους,όπως να διώξεις τους τελευταίους μεθύστακες από το bar,δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω σαν το Robert στη φωτο ή να βάλω τα κλάμματα...

Η επόμενη μου σκέψη,πάντως,ήταν ότι η ιδέα να παίξω το Chant των Public Image Ltd ή το Sister Ray των Velvet Underground που υποτίθεται ότι ανήκουν στην ίδια κατηγορία σε κάποιο trendy (ή emo) club, ή στο ροκά (τί απαίσια λέξη,αλήθεια) που ακούει Rory Gallagher μου χαρίζει ανείπωτη ευχαρίστηση !

Μποτες ,σπηρούνια και καυτές σέλες

Δέκα ταινίες με καουμπόιδες
(με αφορμή το ''The Assassination of Jesse James'')

• The good,the bad and the ugly( Sergio Leone)


• Once upon a time in the west (Sergio Leone)


• The Wild Bunch (Sam Pekinpah)


• Bring me the head of Alfredo Garcia(Sam Pekinpah)


• Pat Garrett and Billy the Kid(Sam Pekinpah)


• The Searchers (John Ford)


• Johnny Guitar (Nicholas Ray)


• Unforgiven(Clint Eastwood)


• The Proposition(John Hillcoat)


• The Three Burials of Melquiades Estrada(Tommy Lee Jones)
  

Μασονικό (*) διάλλειμμα

...σε ένα βαθιά μουσικολογικό blog.

Πέρυσι την ανοιξη πανηγυρίζαμε την άνοδο του Σπόρτιγκ στην A1 κατηγορία του ελληνικού μπάσκετ.Ο πρόεδρος,όμως,κύριος Δρόσος σε μια επίδειξη καιροσκοπισμού άφησε την ομάδα στα κρύα του λουτρού για να αναλάβει την ΑΕΚ και να βοηθήσει το Ντέμη να μεγαλώσει τη λίμνη (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων).

Ο Σπόρτιγκ είναι πλέον σε πολύ δύσκολη θέση και παλεύει για την παραμονή στην Α2,αλλά μετά τη νίκη απέναντι στο Παλαιο Φάληρο ,και μάλιστα κεκλεισμένων των θυρών (λόγω των ''επεισοδίων'' που προκάλεσε η προκλητική διαιτησία στον αγώνα με τον Ηρακλή),όλα είναι δυνατα.

*μασόνος :ο υποτιμητικός χαρακτηρισμός των ποδοσφαιρικών για τους μπασκετόφιλους (τιμή μας και καμάρι μας !)

Η Nέα Υόρκη είναι μια χαρά (αν σου αρέσουν τα σαξόφωνα)

Το 2008 ίσως είναι έτος no-wave

Το μηδενιστικό,αντι-μελωδικό ,μουσικό (αλλά και καλλιτεχνικό) κίνημα που άνθησε στη Νέα Υόρκη στα τέλη των 70s μέχρι περίπου τα μέσα των 80s έρχεται στην επικαιρότητα με τρία βιβλία που κυκλοφορούν την ίδια πανω-κάτω περίοδο:το ομώνυμο του δημοσιογράφου Marc Masters,αυτό του Thurston Moore των Sonic Youth (αυτό που λέμε straight from the horse's mouth),αλλά και το καταπληκτικό λεύκωμα της Soul-Jazz ''New York Noise''.

Επιπλέον,μέσα στο Φεβρουάριο επιστρέφουν με album-συλλογή οι Bush Tetras,που με το ''Τοο many creeps '' είχαν και το hitάκι της σκηνής (εντάξει,δε μιλάμε και για το Umbrella !)

Ακόμα και οι Victory Collapse φαίνεται να επικροτούν με το ''Fairy Tales of N.Y Noise '' από το πολύ καλό νέο τους E.P ''Rumors ''.

Στη φωτο ,ένα εξώφυλλο αντιπροσωπευτικό του είδους και της εποχής από τον James Chance και τους Contortions

Η μελαγχολία της αφθονίας

Καλή χρονιά !

Η φράση αυτή του Κωνσταντίνου Τζούμα μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας το άρθρο σχετικά με το πώς ακούμε σήμερα μουσική ,στο τελευταίο πολύ καλό τεύχος του περιοδικού Muzine